Marsjanin

Prawdziwe sci-fi!

Prawdziwe sci-fi - bez królików z kapelusza, dziwnych nieistniejących substancji, ogromny nacisk na science. I oczywiście, ogromnie polecam - najpierw książka, potem film!

Dobra, lekka rozrywka

Dla kosmonakręconych

Świetna, naprawdę rewelacyjna, wciągająca historia! Tylko nie zróbcie mojego błędu - tak się nie mogłam doczekać, co dalej, że w międzyczasie obejrzałam film. W książce moim zdaniem każdy znajdzie coś dla siebie. Trochę techniki, nauki, sporo ironii, humoru, emocji, wszystko napisane bardzo przystępnie. Polecam. edit: ps Rozumiem, że aby zawrzeć choć połowę akcji z książki, film musiałby trwać pewnie z 5 godzin, no ale żeby tak okroić fabułę? Przesada!

Marsjanin

Bardzo przyjemna książka, świetny humor nawet dla kogoś kto w szkole nie lubił chemii :)

Nigdy nie czytałam książki, której bałam się skończyć. Serio! Kilka stron przed końcem stwierdziłam, że chyba ją po prostu odłożę na bok, bo nerwowo nie wytrzymam napięcia, które jest w tej książce... woooow... trudne aż do opisania. MAJSTERSZYK! Tyle.

jak u Hitchcock'a

Niby nic się nie dzieje, a dzieje się wszystko. Nawet się nie spostrzegłam kiedy kibicuję rozbitkowi, żeby się udało.Duży też plus dla autora, który zgłębił całe zagadnienie i podszedł do tego z konkretnym przygotowaniem i danymi.P.S. film też świetny. Byłam widziałam po przeczytaniu książki i się nie zawiodłam.

Rewelacyjna książka trzymająca w napięciu, dostarczająca mnóstwo emocji i rozrywki (pomimo podbramkowej sytuacji głównego bohatera). Dawno się tak nie śmiałam, a trzeba wiedzieć, że aby rozbawiło mnie słowo pisane, żart, dialogi i kontekst muszą być naprawdę dobrze rozpisane. Uwielbiam sarkazm i ironię, dlatego cieszę się, że główny bohater tak inteligentnie się nimi posługiwał. W książce pojawia się wiele terminów i opisów dotyczących świata fizyki, chemii czy kosmonautyki, jednak autor objaśnia je w tak prosty sposób, że nawet "humanista" zrozumie, o co chodzi. "Marsjanina" czyta się bardzo szybko. Idealna pozycja na jeden wieczór, do torebki lub poczytania w międzyczasie.

McGyver, tylko z sensem - i z humorem

"Marsjanin" jest zdecydowanie lepiej wymyślony niż napisany, co może przynajmniej częściowo tłumaczyć, czemu Weir napotkał tyle przeszkód na drodze do jego publikacji. Koncept jest prosty: astronauta Mark Watney zostaje przypadkiem porzucony przez swoją załogę na Marsie. Żeby przetrwać, musi zmienić się w duchowego bliźniaka MacGyvera, któremu niestraszna ani hodowla ziemniaków w kosmosie, ani eksperymentowanie z wartym grube miliony sprzętem NASA. Książka pewnie dałaby się położyć przydługim opisom marsjańskiego survivalu i prostackiemu stylowi (nie wspominając o przepaskudnym tłumaczeniu), gdyby Watney nie był przy okazji wyposażony w ujmujące poczucie humoru. Szkoda tylko, że jego psychologicznie nieprawdopodobne, komedianckie podejście do sytuacji w zasadzie wyklucza jakiekolwiek napięcie. Choćby nie wiadomo, jak źle się działo, wszyscy wiemy, że Watneyowi wystarczy paręnaście stron naukowych rozkmin i żarcików, żeby rozwiązać problem. Chciałbym mieć tego człowieka w pobliżu, kiedy popsuje mi się pralka.

Przyznam się, że Marsjanina poznałam na ekranie kinowym, a ponieważ tracę zainteresowanie książkami, na postawie których widziałam już film, trochę czasu minęło zanim się za niego zabrałam. I tu muszę przyznać, że naprawdę było warto. Miałam pewne wątpliwości czy mi się spodoba, między innymi dlatego, że chyba po raz pierwszy w filmie sci - fi zaskoczyło mnie takie doskonale wyważone poczucie humoru. Z zabawnymi frazami bywa tak, że dużo łatwiej uczynić je śmiesznymi na ekranie, a znacznie trudniej rozbawić kogoś tekstem pisanym jednak autorowi udało się to znakomicie. Opis technicznych zagadnień również był miłą niespodzianką - tym łatwo czytelnika zanudzić, a te były ciekawe choć zarazem skomplikowane. Czasami musiałam dokładnie się wczytać, by zrozumieć o co chodzi, ale bynajmniej nie jest to wadą. Książka bez wątpienia godna polecenia.