Pamiętnik narkomanki

Tematyka niemalże idnetyczna, co w "My, dzieci z dworca zoo", lecz niestety Polska powieść o wiele, wiele słabsza od tej niemieckiej. W czytaniu przeszkadza kiepska narracja, która jest jakoby podstawowym budulcem każdego dzieła z tego gatunku literackiego.

Książka ukazująca potęgę uzależnienia. Autorka umiera przez całą książkę. Porażające.

O tak, pamiętam ta książkę...

Jedna z moich ulubionych książek. Bardzo lubię czytać pamiętniki, jednak ten jest wyjątkowy. Przeczytałam go jednym tchem i zrobiłabym to bez wahania po raz drugi i trzeci. Opisuje prawdziwe życie, nie oszczędza emocji czytelnikowi, nie koloryzuje. Życie jest dla jednych beztroskie a dla innych brutalne. W tej książce opisana jest po prostu rzeczywistość.

Książka byłaby dla mnie bardziej kontrowersyjna gdyby nie to że wcześniej przeczytałam ,,Dzieci z Dworca Zoo''. Początek książki ciekawy, można powiedzieć że nawet wciągający. Przez krótki początek. Z każdą następną stroną książka stała się dla mnie coraz bardziej nudna i monotonna. Przekonującym argumentem aby ją dokończyć był fakt że opisywane wydarzenia są prawdziwe. Gdyby nie to nigdy nie dotrwałabym do końca. Zdecydowanie nie polecam.

przeczytane za dzieciaka. Polecam dla nastolatków

Poddałam się po paru stronach, akcja (a może jej brak) jest tak miernie opisana, że wymiękam już na początku uzależnienia bohaterki.

Wstrząsająca. Wywołuje pewien strach i zdziwienie, że tak TO wygląda w rzeczywistości, od tej drugiej strony.. Ciężko ocenić czyjeś osobiste zapiski, chyba nie ma adekwatnej oceny dla czyjegoś prywatnego pamiętnika, a przy okazji wycinka życia. Zapada w pamięci, szczególnie ,,świeżo'' po przeczytaniu.

Ojeju, ludzie, ale was ciężko zadowolić... Mówicie, że książka jest nudna? Powinna być napisana lepiej? Jest zła, bo nie buduje napięcia, jak większość książek? A jak Waszym zdaniem powinna wyglądać książka, która jest zbiorem notatek pisanych przez lata? Mną książka ta bardzo poruszyła. Obserwowanie jak zmienia się spojrzenie na świat bohaterki i autorki jest niesamowite. Jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki... Fakt, jest przygnębiająca, ale kurcze! Życie nie jest jednym wielkim szczęściem i ciągiem niesamowitej akcji, bohaterskich wyczynów. Życie jest pełne smutku, przygnębienia, radości i szczęścia. To jego nieodłączna część. Książka jest źle napisana? Naprawdę? Błagam... Jak wspominałam, są to zapiski dziewczyny, potem kobiety. Kontrowersyjny tytuł i nic więcej? Och, no proszę! Warto czytać takie książki, warto poznawać czym to smakuje, w co się nie pakować, jak to wszystko wygląda. Co prawda, ja nie mam do czynienia ze światem narkomanii, ale nie sądzę by stany, nastroje jakie przechodzi narkoman w dzisiejszych czasach, różniły się od tych opisywanych. W końcu często się słyszy jak to się zaczyna, jak ciągnie, jak kończy. I wspomnienia z czasów niedawnych są podobne do tych z opisywanych w książce lat. To daje jej miano ponadczasowej... Nie żałuje, że ją przeczytałam i błagam, niech ktoś komu książka się nie spodobała się ze mną skontaktuję. Bardzo chcę poznać ten całkowicie inny punkt widzenia...

Książka ukazuje to co narkotyki robią z człowieka. Wstrząsające wyznania. Przeczytałam ją pierwszy raz w wieku 13 lat i czytałam kilkakrotnie. Za każdym razem widziałam ją w innym świetle. Polecam