Pan Tadeusz

Wbrew opiniom, ciekawa i perfekcyjnie skonstruowana. Dziś to już tylko rozrywka, niestety

Pan Tadeusz

Kanon literatury polskiej, nie wymaga recenzji ani rekomendacji. Kupiłam ze względu na eleganckie,klasyczne wydanie Czytelnika.

Pierwsze podejście do Pana Tadeusza miałam w wieku 13 lat i nie wspominam tego za dobrze. Kolejna próba wypadła 6 lat później i zupełnie zmieniła moje postrzeganie tego dzieła. Uważam, że do tej lektury trzeba po prostu dorosnąć. Przeczytałam Pana Tadeusza z wielka radością i łatwością. Co wzbudziło we mnie lekkie niedowierzanie, ponieważ pierwsza próba baaardzo mnie zniechęciła. Gorąco polecam przeczytanie nawet jeśli ktoś kiedyś próbował i się zniechęcił, na pewno nie pożałujecie.

Doceniam formę pisania trzynastozgłoskową, ale fabuła w ogóle do mnie nie trafiła.

Klasyka literatury polskiej. Warto czytać, warto znać!

"Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,. Kto cię stracił." Początek inwokacji z Pana Taideusza zna chyba każdy..ja znam jej obszerny kawałek na pamięć z czasów gimnazjum.. Mimo że książka jest trudna do zrozumienia dla nastolatków, a raczej przekazywane w niej wartości to z zapartym tchem ją czytałam i bardzo mi się podobała.

Nie taka zła jak mogłoby się wydawać! Fabuła pomimo swojej prostoty bawi i interesuje. Bohaterowie zapadający w pamięć. Czyta się ok, ogromne gratulację dla Mickiewicza za to mu się chciało to pisać wierszem. Klasyka więc raczej każdy choć raz powinien się zapoznać z tym tytułem.

Dzieła wierszem pisane to nie moja bajka...

Zabrałam się za "Pana Tadeusza". Pomyślałam, że po tylu latach będę mogła docenić to dzieło. Szczególnie, że teraz przeczytałam je całe, a nie tylko obowiązkowe fragmenty. I przyznam, że momentami było nieźle, momentami ciężko. Ogólnie zaś było nawet przyjemnie. Przyznam od razu, że w tym tygodniu nie miałam zbytnio czasu na czytanie. Dlatego też "Pan Tadeusz" był dawkowany po kilka, kilkanaście stron. Przeczytanie go zajęło mi tydzień, jednak jestem pewna, iż gdybym czasu miała więcej, przeczytałabym go szybciej. Choć nie tak szybko jak inne książki, bo jednak momentami ciężko się tą książkę czytało. Muszę powiedzieć, iż fabuła była nawet wciągająca. Niektóre momenty mnie ogromnie ciekawiło. Wiele jednak pamiętałam jeszcze z omawiania w szkole (co jest dziwne, bo mało kiedy pamiętałam lektury czytane do szkoły). Podobały mi się końcowe objaśnienia, choć wolałabym, gdyby pojawiły się w miejscach, których dotyczą. Epilog był najprzyjemniejszą częścią... Wydaje mi się, że podczas tego czytania zrozumiałam o wiele więcej niż podczas czytania lektury, gdy musiałam ja przeczytać. Może wynika to z faktu, że teraz poznałam fabułę od początku do końca, mogłam odnaleźć motywy działań bohaterów, poznać ich charaktery, ocenić ich zachowanie na podstawie całości książki. Najbardziej ciekawą historią dla mnie jest historia Jacka Soplicy aka księdza Robaka. Jego wątek jest pełny uczuć, przez które zachowuje się czasem zbyt pochopnie. Można by rzec, że uczucia rządzą jego życiem. Przyznam też, że ciekawił mnie wątek Tadeusza i Zosi. W ogóle wątki miłosne w "Panu Tadeuszu" były ciekawie prowadzone. Te ich podchody, zagrania. Dość ciekawe były. Jednak język "Pana Tadeusza" była męczący. Ma dużo pięknych zwrotów, które niestety ciężko się czyta. Napisanie opinii o nim również nie należy do łatwych. Na pewno plusem książki jest jego optymizm, wiara w sukces, w zwycięstwo. W książce cały czas czuć optymizm. Choć przecież pisarz na pewno wiedział jak naprawdę zakończyła się wyprawa Napoleona. A jednak opowieść kończy się polonezem i nadzieją na zwycięstwo. To coś pięknego. Dawanie nadziei zawsze jest piękne. I tak pewnie zakończę tą opinię. Uważam, że "Pana Tadeusza" warto przeczytać już po latach szkolnych. Poznać go na nowo i być może docenić książkę, w której króluje optymizm i wiara w przyszłość.

Doceniam kunszt i niewątpliwy talent. Zdaję sobie sprawę, że ogromna część książek należących do kanonu lektur w szkole średniej, absolutnie nie powinna się tam znaleźć, gdyż zwyczajnie odstaje od poziomu dojrzałości licealistów. Do utworów Mickiewicza powróciłam na studiach i po studiach, spoglądając na nie zupełnie inaczej. I o ile "Dziady" znalazły miejsce w moim sercu, tak "Pan Tadeusz" znużył mnie tak samo, jak za czasów przedmaturalnych.