Zdążyć przed Panem Bogiem

Pierwsze co rzuca się w oczy, przy początkowym zapoznaniu się z tą książką jest panujący w niej chaos. Szybko jednak okazuje się, że to właśnie w tym chaosie drzemie jej największa siła. To właśnie m.in. dzięki temu ciągłemu skakaniu po różnych tematach uwypukla się przekazywana w niej prawda. To nie jest fikcyjny wykreowany świat i wydarzenia opowiadana przez również wykreowanego i zimnego narratora tylko szczera prawda opisywana przez równie prawdziwego człowieka, który uczestniczył w tych wydarzeniach. Prawdziwego człowieka, który ma swoje humorki i opowiada to, co pamięta i jak pamięta. Nie ma tu sztucznych opisów przyrody i wymyślonej ekspozycji dla nowego czytelnika. Od razu jesteśmy wrzucani w środek wydarzeń, sam środek wojny. Od początku do końca czuje się mocno ten realizm i to dzięki niemu książka robi takie pozytywne wrażenie. Owszem ma swoje trochę nudniejsze momenty, gdy opowieść akurat skupia się na tych mniej ciekawych aspektach, ale to wynika z założonej formy, która ma przypominać swego rodzaju dziadkowe opowieści z dawnych lat. Wiadome, że nie będzie przez cały czas trzymać takiego samego poziomu, ale warto jednak przez to wszystko przebrnąć. Na pewno jest to jedna z ciekawszych książek pokazujących to, co się działo w getcie. Głównie dlatego, że jest to tak naprawdę prawdziwa historia opowiedziana przez kogoś, kto naprawdę przeżył tamte czasy, i to się czuję. Bardzo żałuję, że dopiero teraz dowiedziałem się o osobie Marka Edelmana i zarazem bardzo się cieszę, że książka „Zdążyć przed Panem Bogiem” była jedną z moich szkolnych lektur. Dla takich książek opłacało się wybrać profil humanistyczny.

Jedna z tych książek, o której mogę powiedzieć, że należy ją przeczytać w swoim życiu. Brak patosu, idealizowania powstańców. Prawdziwa historia widziana oczami jednego z uczestników, szczera, bulwersująca - ale czy nie taka jest prawda?

Edelman. Wszystko, co mówił wrzynało się w skórę. Powstanie w getcie. Żałuję tylko, że to Krall go opisała - jej manieryzm był miejscami nie do zniesienia.

Wypożyczyłam tę książkę, żeby przetrwać nudne lekcje fizyki. Pochłonęła mnie bez reszty, zaprzątnęła całą moją głowę. Lekturę szkolną porzuciłam z marszu- co tam ocena!- oto jest prawdziwe piękno, reportaż, który porusza. Po tym właśnie poznasz dobrą książkę, że po przeczytaniu patrzysz na człowieka inaczej.

Książka jak najbardziej prawdziwa. Edelman opowiada o ludziach, jak wyglądało życie podczas powstania, nie zwraca uwagi na liczby, nie są dla niego ważne. Mówi o swoich przyjaciołach, nie ukrywając ich prawdziwych zajęć, co często było niezgodne z wykreowanymi historycznymi poglądami na dane osoby.

Nieduża objętościowo, czyta się szybko, ale niestety równie łatwo zgubić wątek. Sam wywiad z Markiem Edelmanem ciekawy, wprowadzający w zadumę nad losem ludzi żyjących podczas 2 wojny światowej.

Gdybym miała zestawić literaturę wojenną, z którą musiałam się ostatnio zapoznać, to ranking wyglądałby tak: 1. Inny świat. 2. Opowiadania Borowskiego. 3. Medaliony. 4. Zdążyć przed Panem Bogiem. Książka sama w sobie jest naprawdę w porządku (jeśli to w miarę dobre określenie na takie dzieła), ale często gubiłam się w tej narracji. Ciężko mi było przebrnąć nawet przez sam początek. Inną kwestią jest też to, że zdecydowanie bardziej preferuję historie związane z obozami niż z gettem czy powstaniami.

nie przebrnąłem, ale może byłem w złej formie, książka typu migawkowego , bez akcji , ale bardzo dobrze pokazuje klimaty likwidacji getta

Książka jest nieco kontrowersyjna, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Burzy wyidealizowane wyobrażenie o czasie wojny, o życiu i losach ludzi z tamtego okresu. Pokazuje, że byli oni zarówno ofiarami, jak i oprawcami. Pokazuje również ich kompletnie odwróconą moralność... Nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie tego, co przeszli Ci wszyscy ludzie, jakich wyborów musieli dokonywać. Moim zdaniem, z szacunku, powinniśmy przestać rozgrzebywać przeszłość.

Każdy nasz rodak powinien ją przeczytać dla przestrogi a nawet obcokrajowiec